Cerro Rico – Potosi
Misschien wel een toerist trap, maar ach, we zijn er nu toch, dus we kunnen net zo goed Potosi’s Zilvermijn – Cerro Rico – een bezoek brengen. Myles, Flo en wij met z’n tweeën boeken een toer en bezoeken de nauwe en vooral lage tunnels in de berg. Het is een gewoonte om de mijnwerkers een tas te geven met frisdrank, coca bladeren en dynamiet; dus dat nemen we ook mee. We kruipen enkele uren door de claustrofobische tunnels en over instabiele ladders.. man, man, wat ben ik blij als we het daglicht weer zien en we de ijle, verse lucht kunnen opsnuiven! Been there, done that… maar nooit weer!

Als engeltjes zo mooi
Het idee was top: een laatste avondmaal in Sucre met de hele groep van 10 fietsers, 1 motor rijder en een backpacker stel. Een afscheidsfeestje, want vanaf hier gaat ieder zijn/haar eigen weg. En het werd een geweldig afscheidsfeestje! Na een heerlijke maaltijd samen, vertrokken we naar café ‘Amsterdam’ voor happy hour. We belanden – niet geheel onbeschonken –  in een Karaoke bar. “I did it my way!” heeft nog nooit zo goed geklonken! Maar misschien was dat ook wel zo, omdat we vergeten waren de microfoon aan te zetten… 😉 Om 4 uur in de ochtend lopen we door de verlaten straatjes van Sucre en hier is onze chat van de volgende ochtend:

“Hey Myles, ready to leave?”
– “Grumph..”
“What about you, Paul & Jan, want to leave today?”
– “Grumph..”
“Marcin, Flo?”
– “…”

Je begrijpt, we blijven allemaal nog maar een dagje…