Het is een zonnige dag in Vancouver als Paul en Jan ons naar het vliegveld brengen. Ik ben nerveus. Onze fietstassen hebben we in grote ‘immigranten tassen’ gepropt en Elmar heeft de fietsen netjes in dozen verpakt. We betalen maar liefst 150 dollar per fiets, maar het is niet anders. Als we de fietsen in willen leveren bij de oversized luggage, moeten de dozen weer open… Met een apparaat scannen ze onze fietsen en deze geeft een alarm, de supervisor wordt erbij gehaald; er zijn resten van explosieven gevonden… uhhh, ok? We mogen nu niet meer zelfstandig verder en krijgen een escort die ervoor moet zorgen dat wij en onze bagage dubbel goed gecheckt worden. Abrupt nemen we afscheid van onze Canadese vrienden; dikke knuffels, tranen en de belofte om elkaar weer te zien. Someday, somewhere.

Zo’n escort is zo slecht nog niet; we hoeven nergens in de rij te wachten en worden met voorrang gecontroleerd, tot we bij de gate gedropt worden. Ruim negen uur later zetten we voet op Europese bodem; in een flits zijn duizenden kilometers onder ons voorbij getrokken en langzaam begint het door te dringen. Het einde van deze reis nadert… we verzinnen een loop in Zuid-Engeland, Frankrijk en België en rekken het einde nog twee weken. December is niet de beste tijd van het jaar!

We fietsen eerst een stukje naar het oosten, naar Reading. Het regent, er waait een koude wind en vele campings zijn al gesloten. Daarbij zit de jetlag nog in onze benen en beginnen we de dagen pas laat in de ochtend. Ook zijn de dagen kort en schieten we niet echt op; dagen van slechts 45 kilometer zijn meer regel dan uitzondering, maar het deert ons niet. Zo graag willen we nu ook weer niet naar huis.

We volgen de NCN 4 en 23 door de heuvels over boerelandweggetjes en fietsen door naar de zuidkust van Engeland. Langs het stadion van Southampton fietsen we door naar Portsmouth, waar we de tent op zetten, want vanavond zien we hier een oude vriend: Myles!
De tent staat nog maar net of Myles en z’n lieve, nieuwe vriendin Zosh komen aangereden in hun omgebouwde camper. Het is weer als vanouds zo gezellig en we eten en drinken de avond weg; de pinten Guiness vloeien rijkelijk en het wordt een latertje. Helaas moeten we de volgende dag alweer afscheid nemen en zo gaan we ieder weer ons eigen weg; wie weet of we elkaar ooit nog eens zien.

Langs de kust fietsen we over de NCN2 verder en passeren pittoreske stadjes, grotere steden en witte rotsformaties. Er zijn genoeg fietsroutes in Engeland, maar de auto bestuurders zijn niet echt begripvol en rijden je zo van de weg als ze de kans krijgen.

Bij een klein haventje moeten we wachten op een roze ferry die ons naar de overkant brengt. Het weer is niet om over naar huis te schrijven, maar we hebben de wind wel mee en zo zitten we alweer in Dover.

Het regent weer pijpenstelen als we de tent inpakken en het zompige terrein verlaten en op weg gaan naar de haven. Een half uur later steken we de Noordzee over richting Calais in Frankrijk. Een grauwe lucht wacht ons op als we op het vaste land van Europa zijn aangekomen. Slechts enkele dagen fietsen zijn we nog verwijderd van ’thuis’. Gelukkig zijn er aan de Belgische kust nog wat campings open, maar toch zijn de meeste mensen verrast als ze ons zien met onze fietsen en bepakking. Dit deel is ons bekend, hier hebben we vaker gefietst en niets lijkt verandert te zijn, behalve wij. Met gemengde gevoelens fietsen we verder; het einde van ons grote avontuur nadert en het liefst zou ik omkeren en de andere kant op fietsen. Ik wil helemaal niet dat het eindigt!

Eenmaal in Nederland word ik nog chagrijniger… dezelfde taal, dezelfde mensen en wij in onze zwerf kloffies… ik voel me ineens niet meer die wereldfietser, maar een zwerver die de weg kwijt is.

Hoe bizar, dat we een bakkie koffie met appeltaart doen in café ‘De Toekomst’! Wat zal de toekomst ons gaan brengen? Als de eigenaar ons een kop koffie komt brengen, spreekt hij ons aan. “En, is het een lange rit geweest?” “Well…”
Verbaast luistert hij naar ons verhaal. Of we het voor een goed doel deden? Nee. Waarom dan wel? Nou, gewoon, omdat het kan. Om het leven te leven!

Het is 14 december; d-day. Familie en vrienden verwachten ons vanavond in Ridderkerk. M’n zus appt in de middag ‘waar zitten jullie nu?’, maar we houden het nog in het midden. We willen nog even samen alleen zijn en voordat we echt de laatste meters fietsen, gaan we naar het pannenkoekenhuis aan de Maas. Dan moeten we toch echt gaan en in stilte fietsen we de laatste kilometers, allebei in gedachten verzonken. Hand in hand eindigen we de reis. Deze reis…