In een minivan rijden we naar de voet van de vulkaan, waar we kunnen genieten van een prachtige zonsopkomst. De wolken hangen nog als een deken in het dal en langzaam kruipt onze groep door het diepe zand omhoog. 

Hij is slechts 2847 meter hoog, maar voor ons heeft het de vibe van de beklimming van de Mount Everest! Tenminste, dat beelden we ons in 😉 
We starten op 1400 meter hoogte en de laatste 600 meter moeten we over ijs klimmen, dus we krijgen ijzers en houwelen om te voorkomen dat we van de steile – 45 graden – helling af glijden! Het voelt vreemd en door de steile hoek, krijgen de kuiten het goed te verduren! 
We lopen overigens op geleende schoenen, je kunt je de blaren dus wel voorstellen…

We begonnen vanmorgen met een grote groep, maar daar is nu slechts een handjevol van over. Niet iedereen durft over het ijs omhoog te lopen. Het stinkt overigens enorm! De wind staat niet gunstig en blaast giftige gassen over de helling, we moeten dan ook wachten alvorens we naar de top mogen lopen. Het slaat op onze kelen en ogen, alles prikt en ademen doet zeer, maar de top bereiken en de krater in staren is het allemaal wel waard hoor! Het uitzicht is fenomenaal over de vele vulkanen die als een lijn de horizon sieren. Vulcan Villarrica is de meest actieven vulkaan van Zuid Amerika, maar – gelukkig voor ons – is ‘ie vandaag rustig. 😉

What goes up, must go down! De weg omhoog hebben we speciale kleding mee gedragen in onze rugzakken om naar beneden te glijden: een soort mini-slee die je tussen je benen klemt en een ijspriem om mee bij te sturen en te remmen. 600 meter naar beneden! Het ziet er spannend uit, maar groepsdruk is een dingetje hoor… dus ook wij springen in het diepe, als een gek over de steile helling naar beneden. En, het is echt te gek! Het eerste stuk gebruik we de priem nog geregeld, maar de adrenaline neemt het al snel over en we roetsjen naar beneden over de sneeuw; een glimlach van oor tot oor. Nog een keer! Als een kind zo blij en teleurgesteld als we het zwarte lavazand bereiken en we verder moeten lopen. Dat was echt te gek! 

Gevarenzone: je bent in vulkanisch gebied!
Vulcan Llaima is bijna een perfecte exemplaar met z’n wit besneeuwde top en zwarte lavasteen hellingen. De track waar we over fietsen is diep zwart lava zand en naast wat lage bosjes, groeit er niet veel hier. Het is een maanlandschap, misschien wel meer door de recente uitbarsting in 2008. Na zo’n 15 kilometer zijn we weer uit de gevarenzone en fietsen we door een frisgroen bos met hoge bomen en een enkel meertje met dode bomen erin. Leuk feitje: in dit gebied is de beroemde BBC documentaire ‘Walking with Dinosaurs’ opgenomen. Nu maar hopen dat er geen T-rex achter een boom staat 😉

Na een klim van zo’n 900 meter bereiken we de pas op 1350 meter, waar zelfs nog een beetje sneeuw op de weg ligt. We duiken naar beneden en verlaten dit kleine, maar mooie nationale park weer. 

4×4 dirt tracks
Kijkend naar onze kaart, zien we een dun grijs lijntje lopen van Lonquimay naar Ralco. Dat ziet er uitdagend uit! We slaan voor een paar dagen eten in en in dikke mist verlaten we Lonquimay en hobbelen de eerste 10 kilometer over een zanderig pad; het is nu al hard werken, maar little did we know…

We volgen de Bio Bio rivier naar het gehucht Troyo, waar we zelfs nog een ‘almacen’ (minimarktje) vinden. We ringelen aan de bel en uit een huis komt een vrouw ons tegemoet. Ze heeft geen brood meer, maar geen nood, ze bakt nog wel wat voor ons! We wachten hier natuurlijk graag op en binnen no time zitten we aan vers, warm brood dat we wegspoelen met Coca Cola. Het smaakt ons goed en we hebben voldoende energie voor het volgende deel en dat hadden we nodig ook!

Net voorbij Troyo komen we op een splitsing uit; de linkertrack ziet er best goed uit, dus we nemen de rechter track! 😉 Een paar honderd meter verder eindigt de weg bij een heel smal en donker tunneltje. Net breed genoeg voor een kleine auto of een verdwaalde wereldfietser. Maar na de tunnel ligt een volgend obstakel, want de weg eindigt gewoon bij een hek! We kijken even rond, maar we zien niks: geen huis, geen mensen, geen auto’s, helemaal niks. Er is een kleine opening voor wandelaars en we besluiten er gewoon voor te gaan en duwen onze fietsen door het hek naar vermoedelijk prive-land.

Wow, dit wordt een zware dobber! De track is smal, vol met rotsen en diepe geulen en heel, heel erg steil! Ik bedoel, 20 tot soms wel 25%! Fietsen lukt niet meer, dus het wordt weer eens duwen. Sommige stukken moeten we 1 fiets tegelijk omhoog duwen, zo steil is het. Het duurt uren voordat we een no-name pas bereiken, maar naar beneden is het ook niet makkelijk over de losse keien. Na 8 uur zware arbeid geeft de kilometerteller slechts 15 kilometer aan! 
In de vallei dient zich een prachtig groen en vlak stukje aan naast een klein stroompje, een ideale plek om onze tent op te zetten. We zijn moe en zodra de zon onder gaat, duiken we onze slaapzakken in. We zien wel wat morgen ons gaat brengen.

De dag begint goed: we kunnen zo’n 1,5 kilometer fietsen over een pad dat abrupt eindigt bij een rivier. Hij is behoorlijk breed, maar niet diep, dus we kunnen er vast doorheen waden. Snel de schoenen uit en de crocs aan om de fietsen door het ijswater te duwen. Brr, het is echt ontzettend koud en eenmaal aan de overkant, zijn m’n voeten gevoelloos geworden. Die kunnen we opwarmen als we weer een hele steile helling op moeten zeulen om weer uit te komen op een normale track over de ripio. We springen weer op de fietsen en rijden door naar de thermale baden van Avellano, waar we mogen kamperen én onze vermoeide lichamen in het warme water laten zakken, wat een beloning!