Soms is de onverharde track echt veranderd in een groot waterballet en moeten we onze fietsen door de pindakaas-modder duwen; dit blijft echt lekker kleven aan banden en schoenen. Meestal beginnen we de dag met een beetje zon en mooie wolken en aan het eind van de ochtend zien we donkere wolken zich samenpakken aan de horizon. Het wordt donkerder en donkerder en niet veel later begint het bliksem-spektakel. Een prachtig gezicht, maar in de uitgestrekte leegtes ook wel een beetje eng. Maar, het positieve.., we hebben water zat!

Na onze welverdiende 10-daagjes vakantie 🙂 fietsen we terug naar de GDMBR in Del Norte en snel zijn we weer alleen op de gravel tracks. Tenminste, wij en een miljard muggen! Kleine, irritante vampiertjes die het bloed uit je zuigen waar je bij staat. We zijn in Colorado en dat betekent klimmen van de ene pas naar de andere; kruisend over de Continental Divide; meestal boven de 3000 meter. Er is nauwelijks verkeer en we rollercoasteren van het ene bos naar het andere bos; we passeren meren en laatste hoopjes sneeuw. Het overweldigende grootse landschap lijkt eindeloos en wordt alleen onderbroken door een paar kleine stadjes, soms niet meer dan aan benzinestation, restaurant en supermarktje.

25.000 kilometer!!
De regen tikt op de tent, een volgende onweersbui houdt ons binnen op wederom een prachtige wildkampeerplek. In de verte horen we de donder en even later verlicht de bliksem onze tent. We luisteren naar Youp van ’t Hek op de iPod; de eindejaarsconference van 2011. Hij maakt grappen over de crisis in Griekenland; het is inmiddels 2015 en weinig lijkt veranderd helaas… behalve dat we vandaag de 25.000 kilometer grens over gaan! En we hebben nog steeds wat kilometers voor de boeg, maar van ons mag dat nog wel even duren.

De volgende morgen schijnt de zon gelukkig weer en hebben we goed zicht op de 15 14-duizenders in de verte; 15 bergtoppen van meer dan 14.000 voet. We pakken onze spullen in en springen snel op de fiets, wetende dat een volgende onweersbui zich vroeg in de middag wel weer zal aandienen. Gelukkig vinden we voor die tijd beschutting naast een oud schoolgebouw in een klein gehucht met de naam Como. Een van de inwoners geeft ons een paar liter water en maakt een praatje met ons. Hij vertelt dat de laatste persoon in 1939 deze school heeft verlaten en dat het gebouw nu dienst doet als gemeenschapsgebouw. Het dorp laat Great Divide fietsers hier regelmatig kamperen, kosteloos. Dat is mazzel voor ons, want in de regen Boreas pas opfietsen, zien we niet zitten.

Ook de volgende morgen is de regen weer gestopt en kunnen we aan de klim naar Boreas pass beginnen. De klim is niet steil, aangezien we eigenlijk op een voormalige stoomtrein-track fietsen en onderweg vinden we hier de bewijzen van in de vorm van watertorens. Tegen de tijd dat we de pas bereiken op ruim 3500 meter, pakken de wolken zich weer samen en is de afdaling zelfs fris als we de toeristenstadjes Breckenridge, Frisco en Silverthorne bereiken.

Na Silverthorne liggen er nog een aantal passen op ons te wachten; eerst de verharde klim naar Ute Pass. Voorbij Radium pakken we Lynx Pass mee alvorens we in wederom een rollercoaster ride en een stukje singletrack het ski-dorp Steamboat Springs binnen fietsen. We laten binnenkort Colorado achter ons en richten ons op de Great Basin in Wyoming; de hoge bergen zeggen we hiermee voorlopig gedag.